معنی نفس صبح - جستجوی لغت در جدول جو

لغت نامه دهخدا

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما

(سِ صُ)

کنایه از شور و غوغای جانداران. (آنندراج) ، آواز صبح، نوبت آخر شب. (ناظم الاطباء)

(دی زَ)

کلامی که خواندن و تلفظ آن سهل باشد نه به دشواری. (آنندراج) (غیاث اللغات)

(فِ)

که نفس را قطع کند. که از دشواری یا سنگینی و گرانی رونده یا برنده را به ستوه آرد: راه نفس بر. بار نفس بر

آنچه از دشواری یا سنگینی باز برنده را بستوه آرد، بار نفس بر